Αφιέρωμα στον Καρυωτάκη- Ο πόνος του ανθρώπου και των πραγμάτων

ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Χωρίς να το μάθει ποτέ, εδάκρυσε,

ίσως γιατί έπρεπε να δακρύσει,

ίσως γιατί οι συμφορές έρχονται.

Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι,

απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.

Δε βρέχει πια. Και η κόρη αποσταμένη

στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.

Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη·

κι έτσι βαθιά, γιομάτα ως ανασαίνει,

στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει

το πλέον αδρό τριαντάφυλλο τ’ Απρίλη.

Ξεφεύγανε απ’ το σύννεφον αχτίδες

και κρύβονται στα μάτια της, τη βρέχει

μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες

που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια,

και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει,

καθώς χαμογελά στον ήλιο αγνάντια.

ΑΓΑΠΗ

Κι ήμουν στο σκοτάδι, Κι ήμουν στο σκοτάδι.

Και με είδε μια αχτίδα.

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της

κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.

Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,

πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι

δεν είμαι πλέον ο ναυαγός ο μόνος,

κι ελύγισα, σαν από τρυφερότη,

εγώ, που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος.