Word story...

- Sir, we’re closing…
Κοίταξε τον μπάρμαν με θολό βλέμμα, στράγγισε και την τελευταία σταγόνα βότκας, και με αργά βήματα κατευθύνθηκε προς την έξοδο της πάμπ. Το ψιλόβροχο διέλυε την λεπτή ομίχλη που σκέπαζε την πόλη. Καμία σχέση με το κλίμα που είχε συνηθίσει στην Ισπανία. Θυμήθηκε τα ηλιόλουστα μεσημέρια, που ξυπόλυτος έτρεχε στην καυτή γη με την σφεντόνα στο χέρι, χτυπώντας χωρίς έλεος όποιο πουλί έκανε το λάθος να κάτσει σε κάποιο δέντρο. Η ώρα ήταν περασμένη. Όλες οι πάμπ θα έκλειναν σε λίγο. Χρειαζόταν όμως απελπισμένα ένα ποτό ακόμα…

- Fuckin’ London weather, μουρμούρισε φτύνοντας και τυλίχτηκε καλά στην καπαρντίνα του. Σκυφτός, με βιαστικά βήματα κατέβηκε την Padenswick Road, έστριψε σε ένα σκοτεινό στενό δίπλα στο Ravenscourt Park και κατευθύνθηκε στο σταθμό του μετρό. Καθώς περνούσε κάτω από την σκοτεινή γέφυρα, ένα πρεζόνι τον πλησίασε. Τον προσπέρασε αδιάφορα και ανέβηκε γρήγορα τις σκάλες. Έπρεπε να κατασιγάσει τα δικά του πάθη. Δεν είχε χρόνο για των άλλων.

Η ατμόσφαιρα στο άδειο βαγόνι ήταν αποπνικτική. Έβγαλε το κεφάλι από το παράθυρο. Ο παγωμένος αέρας έκανε τα μάτια του να τσούζουν. Ξάπλωσε στα άδεια καθίσματα και προσπάθησε να κοιμηθεί για λίγο. Μάταια. Μόλις έκλεισε τα μάτια του, ακούστηκε ένας θόρυβος σαν να πέταγαν χαλίκια στο τζάμι. Πετάχτηκε τρομαγμένος και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Μικρά άσπρα χαλίκια έπεφταν από τον ουρανό. Χαλάζι…
- Fuckin’ weather…

Κατέβηκε στο Notting Hill Gate και κατευθύνθηκε στο κλαμπ. Ο πορτιέρης τον κοίταξε δύσπιστα. Δεν είχε άδικο. Το παρουσιαστικό του δεν ήταν ότι καλύτερο : τα βρεμμένα μαλλιά του ήταν κολλημένα στο μέτωπό του, είχε να ξυριστεί μια βδομάδα και η ανάσα του μύριζε αλκοόλ.
- Sorry, we are full…
Έφυγε βρίζοντας. Προσέχοντας να μην τον δουν, έστριψε στο στενάκι που έβγαζε στην πίσω μεριά του μαγαζιού. Θα προσπαθούσε να μπει από την πίσω πόρτα. Το ποτό και το μεσημεριανό burger του είχαν χαλάσει το στομάχι. Ένας θεός ξέρει τι είχε αντί για κιμά. Στηρίχτηκε στον τοίχο και έβγαλε τα σωθικά του. Ένα κουτάβι τον κοίταζε με τα μεγάλα υγρά του μάτια, μη καταλαβαίνοντας γιατί οι άνθρωποι υποφέρουν τόσο χωρίς λόγο.

Ξαφνικά ακούστηκαν ομιλίες. Ένα ζευγάρι μεθυσμένο έβγαινε από μια διπλανή πόρτα. Προσπάθησε να κρυφτεί, ήταν όμως θεοσκότεινα, και όπως ήταν ζαλισμένος σκόνταψε σε κάτι κούτες και σωριάστηκε. Το ζευγάρι ούτε που τον πρόσεξε. Συνέχισε παραπατώντας και βγήκε στον κεντρικό. Όλα γύριζαν, το κρύο ήταν αφόρητο κι εκείνος ανίκανος να σηκωθεί. Έκλεισε τα μάτια.

(Μετά απο πρόσκληση του coperty... Οι λέξεις μου ήταν: σφεντόνα, Ισπανία, κιμάς, βότκα, χαλάζι. Όχι απάντησε μου ειλικρινά: τις σκεφτόσουν πολλή ώρα? Τι μπορούσα να γράψω με τον κιμά??? Έλεος... Οι προσκλήσεις θα γίνουν άλλη μέρα. Η ώρα είναι 2.00 και κάτι μου λέει ότι αν σκεφτώ τώρα λέξεις για την amelaco θα έχω ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα το πρωί...)

Update: πρόσκληση προς amelaco. Οι λέξεις σου είναι: ψωμι, καμηλοπαρδαλη, Μοσχα, φιόγκος, λαπτοπ. καλή τύχη...

Περι τριακοσίων...

Εχθές πήγα με την συν-blogger amelaco και είδαμε τους 300. Άσχετα με τις παρακάτω παρατηρήσεις να τονίσω ότι μου άρεσε πολύ.

1. Αν δεν ήξερα τι παω να δω, έτσι όπως γράφεται ο τίτλος "300" στην αρχή, θα έλεγα ότι παω να δω θρίλερ τύπου Scream, The Ring κτλ.



2. Εκτός απο το Σπαρτιάτες Vs Περσες είχαμε και το ακόλουθο:

"Χαμόγελο colgate Vs δεν έχω πάει ποτε μα ποτέ στον οδοντίατρο". (Μάλλον δεν ήταν αρκετά γευστικός ο πρώτος που πήγε...)


Μα ούτε ένας Πέρσης να μην έχει νορμάλ οδοντοστοιχία! Ο Ξέρξης δεν πιάνεται... Ήταν ούτως ή άλλως φρικιό...

3. Μετά απο 2 ώρες κοιλιακών, τεστοστερόνης, και υποβόσκωντος ερωτισμού -ακριβώς όπως πρεπει δηλαδή- (Είχε αρκετές συγκινητικές σκηνές ακριβώς επειδή έλειπαν τα γλυκανάλατα και άλλα παρόμοια) πέφτει νεκρός ο Λεωνίδας, πέφτουν και οι τίτλοι του τέλους, ανάβουν τα φώτα και παρακολουθώ τον κόσμο που φεύγει... Επιστροφή στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα: μικρή έως μεγάλη μπάκα, σπινθηροβόλο βλέμμα αγελάδας. (Sorry guys... άνιση η μάχη...)

Υπάρχει ελπίδα...

Στις αρχες Ιανουαρίου, εδωσα εξετάσεις για μια έκτακτη ορχήστρα που θα συνόδευε τα μπαλέτα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Αρχικά δεν ήθελα καν να δωσω, πρώτον γιατί δεν περίμενα ότι θα με πάρουν, και δεύτερον γιατί ήξερα ότι θα ήταν για ένα μηνα μόνο, κι εμένα ο στόχος μου ήταν - και είναι- να συγκεντρώσω κάποια χρήματα για να φύγω τον Σεπτέμβριο για Λονδίνο. Μετά απο πιέσεις γονιών και φίλων έδωσα.

Ευτυχως διαψευστηκα...


Είχα ξαναπαίξει σε ορχήστρες και το μόνο που είχα βρεί ήταν ψήγματα ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον, όσον αφορά την μουσική στη χωρα μας. Πολλή γκρίνια, δημοσίους υπαλλήλους, συνδικαλισμό (με την κακή έννοια), και γενικά συμπεριφορές που δεν ταιριάζουν σε ανθρώπους που είχαν την τύχει να κάνουν το χόμπι τους επάγγελμα και που θα έπρεπε να κάνουν τέχνη. Οι συνάδελφοι ίσως με βρίσκουν ρομαντική -και ίσως έχουν δίκιο- αλλά έτσι θα σκέφτομαι και θα προσπαθώ να ενεργω, σε πείσμα όσων χαλάνε μια τόσο όμορφη ενασχόληση όπως η μουσική.

Όλως παραδόξως, στην ορχήστρα των μπαλέτων δεν γνώριζα κανέναν απο τους περίπου 40 μουσικούς. Και λέω "παραδόξως" γιατί, δυστυχως ή ευτυχως, ο μουσικός κύκλος στην Ελλάδα είναι πολύ μικρός. Ο μαέστρος, ένας Αυστραλός κυριούλης, με απίστευτο χιούμορ και ευγένεια, που με τόση καλοσύνη και τέτοιο χαμόγελο μπορούσε να πάρει την θέση του Αι - Βασίλη, έκανε τις πρόβες να περνούν όχι μονο αγόγγυστα αλλά με πολύ κέφι.

Δουλεύαμε όπως όλα τα θέατρα: κάθε βράδυ παράσταση, εκτός Δευτέρας. Κάθε βράδυ βάδιζα προς το Ακροπόλ, και έβλεπα ανθρώπους χαμογελαστούς, ντυμένους με τα καλά τους, που έρχονταν να διασκεδάσουν. Έρχονταν να τους διασκεδάσουμε... Ναι, αυτή είναι η δουλειά μου. Να κάνω τον κόσμο να χαμογελάει.

Όπου και να γύρναγα το βλέμμα μου έβλεπα ανθρώπους νέους, με ζωντάνια, υγιείς (σωματικά και πνευματικά...), με πολλή όρεξη για δουλειά, με αγάπη γι αυτό που κάνανε, χωρίς τις γκρίνιες και την ιδιοτέλεια που χαλάνε τις σχέσεις μας. Ανθρώπους πραγματικά όμορφους...

Να τι έβλεπα...